Plant Gallery (December 2022)

என்னை மிகவும் பாதித்த நம்மாழ்வாரின் உரைகள்

நம்மாழ்வாரின் இன்னும் பல உரைகளை கேட்க.. https://www.youtube.com/@NammalvarUraigal/videos

Irrigation | Long awaited Agri Tarrif 4

  It was on September 22, 2021, I applied for agricultural electricity connection through Tatkal scheme (a self financed scheme to avail electricity as quickly as 3 months). But in reality, I just got this availed on August 02, 2022 (yesterday). It’s a long 11 month wait. 3 poles erected from the existing pole. It feels I have crossed a big hurdle in my passion for growing my food forest. It was on May, 2020 I got this land registered and it took me 2 years and 3 months to get to this point. And now, it’s the installation of new motor that is pending. Only after the installation, I’ll come to know how much water can I get from the borewell. For this 1.6 acre land, if the motor could discharge water for an hour a day, it will be more than sufficient to fulfil my requirements. It might take another weeks time to get the installation and other related things done. And it’s going to be the start of retreat monsoon here. Only after the monsoon is over, I could start plantation seriously. Until then, it’s a good time to start with border crops and cover crop. Hoping to get things streamlined within another 6 months. Only then will start posting photos since purchase, preparation and vegetation on this land. Anxiety knocking again. Trying to keeping it under control and move slow and steady.

Update: Today, 7 August, 2022. Borewell is now functional after 2 years wait. I have spent almost ~₹6,00000 for expenses including borewell digging, Electricity Tatkal application charges, Motor, starter, pipes and fittings and labour. Expenses on drip irrigation, water tank and labour will be anywhere between ₹50,000 and ₹2,00000 depending on the choices we make.

Is farmland an Asset or a Liability?

In the investors and wealth builders perspective, farm land is always considered a liability. It means, farmland doesn’t earn you profits. This is the case not only in India but seems to be the case for many farmers in developed countries as well. It only creates expenses. Of course, in the way it’s done. But considering “Health is Wealth”, a small organic farmland to grow your own food is the most important asset that helps grow your primary wealth, “Health”. When wealth is lost, nothing is lost; when health is lost, something is lost.

It was my desire to build this wealth ever since I was waiting for my Kid’s arrival into this world. I wanted to present him with a tiny little forest on his arrival. He is Turing 4 this week. I was able to acquire (yes, I believe acquire is the right term, naturally land doesn’t belong to anyone) a piece of bare land a year earlier. “Better late than never”. I’m eagerly waiting to get the primary things like water and electricity ready to start the process. Yes, it is time consuming to get electricity connection for the farmlands here. I hope to get things ready in a month or two and hope to save a dozen coconut trees that already exists on this land.

Here I like to quote Bharathiar’s poem “காணி நிலம் வேண்டும் - பராசக்தி”

முதல் படி, முதல் பதிவு

இன்றைய பரபரப்பான பொருளியல் சார்ந்த வாழ்க்கையில், மன அமைதியை தொலைத்து     நகர்ப்புற (Concrete Jungle) வாழ்வில் சிக்கித் தவிக்கின்றோம். வருடத்தில் ஒரு முறையோ இரு முறையோ பயணிக்க நேரம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் நாம் ஒரு மலைவாசஸ்தலத்திற்கோ சொந்த கிராமத்திற்கோ போக திட்டமிட்டிருப்போம். அதுவும் பல சமயங்களில் நிறைவேறாத ஆசை தான்.  ஆனால் நம்மில் பலர் அதுபோன்ற ஒரு பயணத்திற்காக தொடர்ந்து ஏங்கிக்கொண்டிருப்போம்.

நாம் ஒன்றை மறந்துவிட்டோம், சுற்றுலா சுற்றுலா என்ற பெயரில் இப்போது நாம் உண்மையில் மீதமுள்ள இயற்கைக் காடுகளையும், நீர் நிலைகளையும் அச்சுத்தம் செய்கின்றோம். இன்றைய நாட்களில் சுற்றுலா தலங்களிலும் மரம் செடிகளைக் காட்டிலும் மனித நடமாட்டமே அதிகம் உள்ளது. சமிபத்திய கொரோனா (COVID-19) பெருந்தொற்று நமக்கு வேறு புதிய விசயங்களையும் கற்றுக்கொடுத்துள்ளது. உலகமயமாக்கள்/நகரமயமாக்களின் ஒரு வகையான பாதிப்பை நமக்கு உணர்த்தி உள்ளது. சுற்றுலா தலங்களும் மூடப்பட்டு, வீதியில் நடப்பதே ஆபத்தென  வீட்டிலேயே அடைந்து கிடக்கும் நிலைக்குத் தல்லப்பட்டு விட்டோம். நாம், நம் வருங்கால தலைமுறை இந்த கற்பினையை கொண்டு இயற்கையிடம் பணிந்து அதனை பேணி காக்க வேண்டும். பல முன்னோடிகள் அத்தகைய பயணத்தை இனிதே துவக்கி நமக்கு வழிகாட்டி உள்ளனர்.

இன்றும் நான் நம்புகிறேன், தேவையான வாழ்வியலின் அடிப்படை பாடங்கள் பள்ளி நூல்களிலேயே கற்பிக்கப்பட்டன. 10 ஆம் வகுப்பிற்குப் பிறகு நான் கற்றுக்கொண்டவை அனைத்தும் நம் இயல்பு வாழ்வின் தேவைக்கு அப்பாற்பட்டவை எனவே நான் நினைக்கின்றேன்.

பள்ளி பருவத்திலிருந்தே,  இதிகாசக் (Indian epics) கதைகளில் கேள்விப்பட்டதைப் போல் அடர்ந்த காட்டுக்குள் ஒரு சிறிய குடிசையில் வசித்து, காடு தோரும் உல்லாசமாய் சுற்றித்திரிந்து, வேண்டிய கனிகளை பரித்து உண்டு, அங்கேயே வாழவும் விரும்பினேன். நான் அதைப் பற்றி பல முறை கனவு கண்டதும் உண்டு.

நம்மில் பலருக்கு இதுபோன்ற கனவுகள் இருக்கும். எனவே நாம் ஒவ்வொருவரும் நம்முடைய ஆர்வம் மற்றும் பொருளாதார நிலைகளின் அடிப்படையில் சொந்தமாக  ஒரு நில  பரப்பை  வேளாண் காடாக உருவாக்கிக்கொள்ள வேண்டும் என்பது என் கருத்து. அது நம் வீட்டை ஒட்டிய இரண்டு சென்டு நிலமாக கூட இருக்கலாம். அது குறைந்தது நம் வீட்டின் அன்றாட காய்கறி அல்லது கீரை தேவையை நஞ்சில்லாது பூர்த்தி செய்யின் மிக்க நன்று. ஓர் இரு மரம் இருப்பின், அது அவ்விடத்தின் இயற்கை சூழலை மேன்மை படுத்தும். இந்த வலைதளம் அத்தகைய  எனது முயற்கசியை பதிவு செய்யும்.

குறிப்பு: இது தமிழில் எனது முதல் பதிவு 😊